โดยปกติแล้วฉันพักอาศัยอยู่ที่อำเภอกะทู้ ฉันเองก็เป็นเหมือนชาวเกาะภูเก็ตทั่วๆไปที่ชอบไปทะเลเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจหรือยามที่ต้องการฟังเสียงคลื่น
ชายหาดที่ฉันมักจะไปก็คงหนีไม่พ้นหาดกะตะหรือกะรนเพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้าน และค่อนข้างจะเงียบสงบกว่าเมื่อเทียบกับหาดป่าตองที่อยู่ใกล้บ้านที่สุด แต่นอกเหนือจากสองหาดนี้แล้ว หากฉันมีเวลาเหลือพอหรือเป็นโอกาสพิเศษ ฉันจะขับรถไปยังหาดบานาน่า บีช ที่อยู่ทางทิศเหนือของเกาะภูเก็ต ไม่ไกลจากสนามบินเท่าไรนัก
ครั้งแรกที่ฉันได้ไปเยือนหาดนี้นั้นเกิดจากการบังเอิญขับรถผ่าน เพื่อนของฉันเคยมาหาดนี้ จึงจอดรถและพาฉันเดินเข้าไป หาดนี้ไม่เหมือนหาดอื่น เพราะทางเข้าจะไม่มีป้ายสัญลักษณ์ใดๆบ่งบอกเลย มันเป็นเพียงช่องทางเดินเล็กๆที่มองเผินๆจะดูเหมือนป่ารกๆ แต่หากได้เดินเข้าไปสักพักแล้ว จะพบกับลำธารเล็กๆที่นำไปสู่ซอกหินขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านบนชายหาดก่อนออกไปสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่
ชายหาดนี้เป็นชายหาดที่งดงามและเงียบมาก แทบจะไม่มีนักท่องเที่ยว จะมีก็เพียงคนในพื้นที่ออกมาตกปลาตรงผาหิน ฉันประทับใจชายหาดแห่งนี้มาก
หลังจากนั้น ทุกๆครั้งที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจหรือต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว ฉันมักไปที่หาดแห่งนี้ แต่เนื่องจากมีระยะทางเป็นอุปสรรค จึงไมไ่ด้ไปบ่อยดั่งที่ใจหวังเท่าไรนัก แต่ลึกๆในใจแล้วฉันก็ยังหวังและภาวนาเสมอว่าอย่าให้หาดแห่งนี้เป็นที่รู้จักไปมากกว่านี้เลย เพราะหาดแห่งนี้เป็นเหมือนที่พักผ่อนใจที่แท้จริงของฉันเลย
กาลเวลาล่วงเลยไปกว่า 4 ปี ฉันได้กลับไปยังหาดแห่งนี้อีกครั้ง กลับพบว่าปากทางเข้านั้นเต็มไปด้วยกองขยะ ทั้งพลาสติค ขวดแก้ว ถุงปุ๋ยและสิ่งปฏิกูลอื่นๆ ฉันรู้สึกโกรธมาก และไม่เข้าว่าเหตุใดหนอจึงมีคนนำขยะมาทิ้งในที่แบบนี้ได้
แต่สุดท้ายแล้วฉันก็คิดได้ว่าฉันควรจะดีใจ เพราะกองขยะขนาดยักษ์กองนี้น่าจะเป็นตัวแปรของคำภาวนาของได้ เพราะหากดูเผินๆ ทางเข้าหาดสวรรค์ของฉันคงดูเหมือนเป็นที่ทิ้งขยะทั่วๆไป ดูไม่น่ามอง ไม่น่าสนใจ และดูไม่ออกว่าจริงๆแล้วมีเพชรเม็ดงามซ่อนอยู่หลังม่านขยะกองนั้น หาดอันเงียบสงบของฉันจะได้ไม่มีใครมารบกวน
