จะว่าชินมันก็ยังทำใจไม่ได้ซะทีเดียวกับบรรยากาศฝนตกรถติดแบบนี้ ความรู้สึกที่ว่าเลิกงานอยากจะรีบกลับบ้านไปหาข้าวหาปลากินให้หายหิวหลังจากที่ต้องทำงานมาทั้งวัน แต่ทำไม่ได้จำใจต้องยอมรับสภาพหิวโหยบนถนนกันไป สิ่งที่พอทำได้คือทำใจให้สบายเปิดเพลงเบา ๆ ที่เข้ากับฤดูฝนเย็น ๆ กินขนมบรรเทาความหิว ในขณะที่รถจอดนิ่งสนิทท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย วันแล้ววันเล่า...
ตัดภาพมาที่ เจ้าหน้าที่การไฟฟ้าส่วนภูมิภาคที่ต้องทำงานกันกลางฟ้ากลางฝน เพื่อให้เราได้มีไฟฟ้าใช้กันตามปกติ และได้รับความสะดวกสบายในชีวิตประจำวัน ขณะที่เรานั่งฟังเพลงเพลิน ๆ ในรถ หรือแม้แต่ในช่วงเวลากลางค่ำกลางคืน ดึกดื่นที่พวกเรานอนหลับสบายใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ ในวันฝนพรำ
ลมฟ้าอากาศเป็นสิ่งที่มนุษย์อย่างเราไม่สามารถควบคุมได้ นึกอยากจะดุเดือดขึ้นมาก็เพิ่มกำลังรุนแรงสุดทัดทาน พัดต้นไม้ล้มบ้าง โค่นเสาไฟฟ้าให้ล้มระเนระนาดกันไปหลายต้น เจ้าหน้าที่ก็ต้องทำงานกันอย่างหนักตลอดช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา รวมไปถึงเจ้าหน้าที่จากทุกหน่วยงานที่คอยอำนวยความสะดวกกลางสายฝนให้พวกเราได้กลับบ้านกันอย่างปลอดภัย
เข้าใจว่า “น้ำไม่ไหล ไฟไม่ติด” เป็นเรื่องที่ไม่พึงประสงค์ แต่เชื่อว่าเจ้าหน้าที่ของจังหวัดภูเก็ตทำงานกันอย่างเต็มที่ (เพราะเป็นจังหวัดที่มีนักท่องเที่ยวเข้ามาเป็นจำนวนมาก เกิดไม่ได้รับความสะดวกสบายตามที่หวังอาจเกิดเรื่องราวใหญ่โตได้)
และเมื่อต้นสัปดาห์ได้มีโอกาสพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติงานที่ต้องกลับบ้านตี 1 ตี 2 เพราะต้องคอยดูแลควบคุมว่า “น้ำพร้อม ไฟพร้อม” ให้ประชาชนชาวภูเก็ตได้ใช้กัน แต่บางครั้งกลับต้องได้รับฟังคำต่อว่าแรง ๆ ถึงบุพการีกันเลยก็มี เมื่อเกิดเหตุขัดข้องฉุกเฉิน และนั่นก็ทำให้พวกเขาเกิดความน้อยใจได้ในบางเวลา
อยากให้ชาวเราใจเย็นกันสักนิด หากจะโทรแจ้งหรือโทรไปบ่นเรื่องน้ำไม่ไหลไฟดับ ก็ขอให้ใช้คำสุภาพ บ่นแบบน่ารัก ๆ พี่เขาก็จัดการแก้ไขให้ได้อย่างเรียบร้อยอย่างแน่นอน เพราะมันคือ “หน้าที่ความรับผิดชอบ” ของพี่ ๆ เขาอยู่แล้วนะจ๊ะ
