หากผู้อ่านได้มีโอกาสสัญจรผ่านถนนภูเก็ตอาจจะเคยเห็นชายผิวคล้ำร่างสูง สวมกางเกงยีนส์ขาสั้น เสื้อกล้ามสีแดง เดินผ่านไปผ่านมา ฉันเป็นคนหนึ่งที่มักจะสนใจชีวิตของผู้คนที่มักโดนมองข้าม ฉันมักตั้งคำถามว่าพวกเขาคือใคร ใช้ชีวิตอย่างไร วันหนึ่งฉันเดินผ่านถนนเส้นนั้นพร้อมกล้องในมือและพบกับชายคนนั้น จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเพื่อพูดคุยและทำความรู้จัก
เมื่อเราได้นั่งพูดคุยและถามไถ่ถึงที่มาที่ไป ชายในเสื้อกล้ามสีแดงก็เล่าให้ฟังสั้นๆถึงชีวิตของตน “น้องหมิงไม่มีบ้านหรอก ปกติน้องหมิงนอนที่นั่น” พร้อมชี้ไปที่ลานนวมินทร์ เราจึงได้รู้ถึงที่อยู่และชื่อของชายที่เราคุ้นหน้าคุ้นตาตลอดเวลาที่ผ่านมาถนนเส้นนี้
“น้องหมิงชอบแต่งตัวอย่างนี้ อากาศมันร้อนเลยต้องใส่ขาสั้น คนอาจจะคิดว่าน้องหมิงบ้า น้องหมิงก็คงบ้ามั้ง เพราะน้องหมิงต้องกินยา แต่ถึงน้องหมิงจะบ้าแต่น้องหมิงไม่ยุ่งเรื่องความรักนะ เพราะความรักทำให้คนบ้ากว่าเดิม” น้องหมิงกล่าวประโยคสั้นๆแต่พลังกัดเซาะนั้นรุนแรงจนลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจจนทำให้เรานิ่งไปชั่วครู่
บางครั้งหลากหลายบทเรียนที่ได้ผ่านมาในชีวิตของเราไม่ว่าจะดีหรือแย่อาจไม่ได้มีผลใดๆต่อเราเลย หลายครั้งที่คนเราวิ่งเข้าหาเรื่องเดิมๆที่จะนำเราไปสู่ความเจ็บปวดซ้ำๆ แต่วันนี้เราก็ได้เรียนรู้บางอย่างจากคนแปลกหน้าที่เรามองข้ามมาเสมอถึงข้อคิดเล็กๆน้อยๆ
วันหลังใครผ่านไปแถวนั้น ทักทาย “น้องหมิง” ได้นะคะ
