ระหว่างทาง การจราจรในเกาะแห่งไข่ทุกอันดามันหนาแน่นทุกเส้นทาง ติดนิ่งไม่ขยับไปไหน ฉันจึงมีเวลาคิดเรื่องต่างต่างคนเดียวท่ามกลางรถหลายสิบคันที่ร่วมชะตากรรมด้วยกันที่แยกไฟแดง
วันนี้เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ฉันได้ให้กำเนิดเด็กน้อยผมบ๊อบตาโตพูดเก่งคนนี้ วันที่ฉันได้พบกับคำว่า “ความเจ็บปวดอันงดงาม” ที่แท้จริงด้วยตัวเอง วันที่ฉันเดินทางโรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อรับการผ่าตัดคลอด เช้าวันนั้นฉันไม่รู้สึกกลัวหรือประหม่าใดๆ แต่ตื่นเต้นที่จะได้พบกับเจ้าตัวจิ๋วที่เราเฝ้าประคบประหงมในท้องมากว่า 9 เดือน
หมอผ่าคลอดที่เราคุ้นเคยหน้ากันดีตลอดระยะเวลา 9 เดือน ลงมือกรีดมีดลงบนท้องน้อยของฉัน ต่อให้ตอนนั้นฉันไม่รู้สึกอะไรเพราะฤทธิ์ยาชาที่แผ่ซ่านไปทั่ว แต่ฉันยังจำเสียงเนื้อเมื่อต้องคมมีดได้เป็นอย่างดี
การกรีดแต่ละชั้นผ่านไปช้ากว่าที่ฉันคิดไว้มาก แต่ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงพยาบาลพูดว่า “นั่นไง ออกมาเลยลูก! ฮึบ!” แล้วฉันก็ได้ยินเสียงร้องจ้าของเขา ผู้ที่ฉันรอคอยมา 9 เดือนเต็มๆ
เจ้าหน้าที่นำเจ้าตัวจิ๋วไปทำความสะอาด ก่อนจะทำมาให้ฉันและสามีได้ “ใช้เวลา” ด้วยกันเป็นครั้งแรก ฉันกับสามีน้ำตาไหลพรากด้วยความปิติที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเป็นน้ำตาแห่งความสุขและความยินดี
จากนั้นหมอก็เย็บแผลให้ฉัน เจ้าตัวเล็กถูกนำไปอยู่รวมกับเพื่อนๆ ตัวจิ๋วในห้องเด็กแรกเกิด ที่มีเครือญาติมาคอยเกาะกระจกห้องเพื่อพบหน้ากับพระเอกของงานเป็นครั้งแรก หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น ฉันต้องนอนรอในห้องสังเกตการณ์ 1 ชั่วโมง เผื่อมีอาการข้างเคียงใดๆ แต่มันเป็นหนึ่งชั่วโมงที่ฉันใจแทบขาด เพราะอยากเจอลูก อยากหอมเขา อยากจับมือน้อยๆ ของเขา เมื่อออกจากห้องคลอด ฉันตื่นเต้นกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดหลายชั่วโมงมาก จนต้องขอ “ยืม” สมุดบันทึกเล่มน้อยที่แม่ของฉันเตรียมไว้ให้หลานของหล่อนตามความเชื่อว่าจะทำให้เด็กเป็นคนปราดเปรื่อง
ฉันบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้ในนั้น เพื่อให้เขาได้อ่านในวันที่เขาโตพอที่จะเข้าใจว่าการเป็นผู้หญิงไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้น เขาต้องให้เกียรติผู้หญิงทุกคนในชีวิต ทั้งแม่ ยาย ย่า ญาติๆ เพื่อนๆ โดยเฉพาะคนรัก อย่าทำให้พวกเธอต้องเสียใจ
เมื่อวานฉันรู้สึกผิดนิดๆ ที่ไม่ได้เตรียมของขวัญให้เขาในวันเกิดของเขาเพราะฉันจัดทริปเที่ยวญี่ปุ่นให้เขาในปลายเดือนนี้ เพื่อให้เขาได้พบกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำใหญ่ยักษ์ และเพื่อพัฒนาโลกแห่งการเรียนรู้ของเขา เพราะสำหรับฉัน ประสบการณ์ในชีวิตจริงสำคัญและมีประโยชน์มากกว่าของเล่นทางวัตถุเป็นไหนๆ
เมื่อฉันได้นั่งทบทวนถึง “ความเจ็บปวดอันงดงาม” ในครั้งนั้น ฉันรู้สึกว่าตนได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินในฐานะ “แม่” และในขณะที่ทุกคนในโลกเฉลิมฉลองการครบรอบวันเกิดของตัวเอง เราลืมขอบคุณคนที่ทำให้เรามีวันนี้หรือเปล่า ว่าในวันนั้น “พวกเธอเหล่านั้น” ต้องเจ็บปวดกันมากแค่ไหน และฉันก็คิดถึงแม่ของฉัน และมั่นใจว่า การฉลองวันเกิดของฉันจะเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ปีนี้ เพราะฉันคงไม่ฉลองให้ตัวเอง แต่จะฉลองความเสียสละ ความเจ็บปวด ความแข็งแกร่งของแม่ผู้ที่ให้กำเนิดฉันแทน
