ในระหว่างที่พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ (เหมือนไม่ได้เจอกันนาน แต่จริงๆ แล้วเจอกันแทบทุกวัน) และแล้วบทสนทนาของพวกเราก็มาถึงเรื่องที่มักจะขาดเสียไม่ได้ นั่นคือเรื่อง“ความสวยความงาม” แต่เรื่องหนึ่งที่ฉันจำได้คือสาวเจ้านางหนึ่งในกลุ่มเพื่อนได้พูดถึงเรื่องความอ้วน เพื่อนดิฉันบ่นว่าอ้วนค่ะ บอกว่าช่วงนี้ใส่อะไรก็ดูไม่สวย กางเกงคับหมดแล้ว บ่นจริงจังท่าทางจะเครียดมากเอาเสียด้วย
ฉันก็ได้แต่แซวเบาๆ “เออ อ้วนเนอะ อ้วนมาก” นางหันขวับ “ก็กูอ้วนกู ทำไมต้องเทียบกับคนอื่น” ทำหน้าเหวี่ยงสุด เราก็กลัวเพื่อนจะโกรธจริงๆ เพราะเราก็มองจากมุมของเราและตัดสินว่าเพื่อนตัวนิดเล็กเดียวไม่ได้อ้วนเลย
จากนั้นเราก็มานั่งคิดว่า “เออเนอะ ทำไมเราต้องแคร์สายตาคนอื่น” คนเรามีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน เมื่อก่อนคนสวยคือคนที่หุ่นดี ผอมเพรียว ผิวขาว แต่ปัจจุบันสาวๆ หันมารักสุขภาพและออกกำลังกายกันมากขึ้น เรื่องของผิวพรรณก็มีความนิยมในรูปแบบที่หลากหลาย ไม่จำเจจมอยู่กับผิวขาวชนะเลิศเหมือนแต่ก่อน เพราะสมัยนี้ “คนสวยไม่จำเป็นต้องขาวอีกต่อไป”
ความสวยความงามมันอยู่ที่ใจ เรามั่นใจว่าสวยแบบไหนเราก็ทำแบบนั้น เอาที่สบายใจ เอาที่เรามั่นใจ พูดถึงเรื่องค่านิยมเรื่องรูปร่างที่“ผอมบาง” เราก็ปฏิเสธไม่ได้อีกเช่นกันว่าพื้นฐานความสวยงามของคนไทยเรานั้นต้องผอมและขาว ตามที่ได้รับการปลูกฝังค่านิยมมา เหล่านางแบบ ดารา นักร้องหลายคนก็มีให้เห็นว่าแข่งกันผอม ผอมแล้วยังต้องผอมอีก
แต่เหนือสิ่งอื่นใดเราควรจะดูแลตัวเองให้ดูดี มีสุขภาพที่ดี ไม่ต้องสวยตามใจใคร ความสุขเริ่มได้จากตัวเรา เพราะถ้าเราคิดดี จิตใจเราโปร่งโล่งสบาย ไม่ได้มีเรื่องร้ายๆ มารบกวนใจเราก็จะแสดงออกมาแต่สิ่งดีๆ ทำให้บรรยากาศ
รอบตัวดูดีไปหมด
แต่ไม่ว่าจะหุ่นผอมเพรียวหรืออวบอ้วน ก็ขอให้เน้นที่สุขภาพดีกว่า การมีสุขภาพกายที่แข็งแรงสุขภาพจิตที่ดีนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด ความงามมันต้องออกมาจากข้างใน ถ้าเรามัวแต่พะวงว่าอ้วนไปผอมไป จนไม่มีความสุขในการใช้ชีวิต มันก็ไม่มีประโยชน์ คนเราจะอ้วนจะผอมเอาที่สบายใจเราค่ะ ขออย่าทำร้ายตัวเองก็พอ เพราะอย่างไรแล้ว “ผู้หญิงก็ห้ามหยุดสวย ห้ามหยุดพัฒนาตัวเอง” และที่สำคัญต้องบริหารเสน่ห์ให้เป็นที่รักของคนรอบข้างด้วยนะคะ
