ในสังคมปัจจุบันนี้ ต่างคนต่างแข่งกันและกระเสือกกระสนในการเอาชีวิตรอดในป่าคอนกรีตจนลืมใส่ใจเพื่อนร่วมโลก หลายครั้งที่ฉันพบเห็นอุบัติเหตุจักรยานยนต์นักท่องเที่ยวล้มข้างทาง นักท่องเที่ยวนอนเจ็บที่พื้นโดยรถราขับผ่านไปมา เพียงแค่ชะโงกหน้าดูและขับต่อไป ฉันรู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไหร่กันหนอที่คำขวัญ “เมืองไทยเมืองยิ้ม” ได้หายไปจากใจของเรา ทุกครั้งที่ฉันเจอ
อุบัติเหตุฉันจะจอดช่วยเหลือทุกครั้ง ช่วยตั้งแต่เรียกรถพยาบาลจนรถมาถึงและรับผู้บาดเจ็บไปแลว้ บางครั้งผูบ้ าดเจ็บเปน็ ชาวต่างชาติฉันก็ยินดีติดตามไปที่โรงพยาบาลเพื่อช่วยเหลือในการสื่อสาร ฉันจึงไม่เข้าใจว่าทำไมทุกวันนี้คนไทยไม่ยื่นมือช่วยเหลือใครแล้ว
ก่อนหน้านี้ประเทศไทยขึ้นชื่อในเรื่องการมีเจ้าของประเทศที่ยิ้มแย้ม คนไทยเป็นคนน่ารัก มีนํ้าใจ และนั่นเป็นสิ่งที่ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาสัมผัสรอยยิ้มของคนไทย แต่ทุกวันนี้สิ่งเหล่านั้นแทบจะสูญหายไปจากสังคมไทยของเรา
แต่เรื่องราวจากข่าวภูเก็ตที่ได้อ่านทำให้ฉันชื่นใจขึ้นมาอีกครั้งว่าความมีนํ้าใจไมตรีของคนไทยยังคงมีอยู่ นอกเหนือจากนั้นคือยังมีชาวต่างชาติและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เข้ามาร่วมผลักให้พลังในการเข็นรถบัสครั้งนี้แน่นแฟ้นมากขึ้น ฉันจึงอยากจะฝากถึงคนไทยที่น่ารักว่าอยากให้เดินช้าลงสักนิด เห็นใจเพื่อนมนุษย์กันมากขึ้น เพื่อสังคมที่น่าอยู่ขึ้นค่ะ
