วันนั้นไปกับชาวแก๊ง 3-4 คน หลังจากที่จับจองที่นั่งวางสิ่งของสัมภาระเอาไว้เรียบร้อย แถมมีเพื่อนเฝ้าของให้อีกต่างหาก จะรอช้าอยู่ไยเดินลงไปสัมผัสน้ำทะเลหน่อยดีกว่า วันนั้นรู้สึกว่าชายหาดกว้างมาก ๆ มองเห็นผู้คนเล่นน้ำอยู่ไกล ๆ หลายสิบเมตร แต่เหมือนระดับน้ำสูงแค่เอว ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นธงแดงเต็มไปหมด แต่คนเล่นน้ำนี่ไม่ต้องพูดถึง ลูกเด็กเล็กแดงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พ่อแม่ลงมาดูบ้าง เด็ก ๆ เล่นกันเองบ้าง เพราะอย่างที่บอกไปว่าน้ำไม่ได้ลึกเลย ดูเหมือนน้องคลื่นเขาจะพัดเอาทรายขึ้นมากอง ๆ เอาไว้
แต่ด้วยความที่ทำข่าวเรื่อง “ไลฟ์การ์ดและธงแดง” อยู่บ่อย ๆ จึงทำให้ไม่กล้าที่จะลงน้ำทะเลแบบจริงจัง เอาเป็นว่าขอแค่ให้มีคลื่นสาดเท้าเบา ๆ ก็พอ จะว่าเรา “ป๊อด” ก็ได้เอ้า!
ซึ่งถ้าจะให้ตัดสินสภาพน้ำทะเลวันนั้น จากสายตาของคนที่ไม่มีประสบการณ์ด้านการดูแลรักษาความปลอดภัยในทะเล และการช่วยชีวิตเลยนะ เราจะขอบอกว่าดูแล้วไม่น่าจะมีอันตราย แล้วไหนล่ะธงเหลือง หรือ เหลือง-แดง ที่บอกว่าให้เล่นน้ำได้ ภายใต้ความดูแลของเจ้าหน้าที่ไลฟ์การ์ด เพราะชายหาดแห่งนั้นเป็น 1 ในหาดยอดนิยมของนักท่องเที่ยว แน่นอนว่ามีพี่ ๆ ไลฟ์การ์ดจะต้องดูแลอยู่แน่นอน แต่อยู่ที่ไหนกันล่ะ?!
หลังจากยืนตากแดดจนสาแก่ใจ แขน-ขาเริ่มเปลี่ยนสีไปบ้างแล้ว ก็ได้เวลาเดินกลับมาหาแก๊งเพื่อที่นั่งสรวลเสกันอยู่บนฝั่ง จากนั้นก็หย่อนตัวลงนั่ง ดื่มน้ำไปเกือบหมดขวด ในขณะที่สายตาก็มองไปเห็น พี่ ๆ ไลฟ์การ์ดกลุ่มหนึ่ง (ถามว่ารู้ได้อย่างไร คำตอบคือยูนิฟอร์ม) กำลังยืนเรียงกันเหมือนถ่ายรูปลงทีมฟุตบอล แลสนุกสนาน เหมือนถ่ายรูปส่งงานหรืออย่างไร เราก็ไม่ได้จะไปติดสินอะไร แต่แค่แอบสงสัยเบา ๆ พร้อมภาวนาว่าขออย่าให้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น
แต่ก็ยังไม่วายที่จะตั้งคำถามว่า ถ้าหากมีพี่ ๆ เขาอยู่กันหลายคนขนาดนั้น ทำไมยังต้องปักธงสีแดงเต็มไปหมด ในวันที่ลูกคลื่นสีฟ้าแลดูสวยงาม ประกอบกับแสงแดดอบอุ่น ซึ่งดูแล้วเป็นสภาพอากาศที่เป็นมิตรมาก ๆ
และก่อนที่จะลบความสงสัยทั้งหมดนี้ออกไป เพื่อที่จะได้กอบโกยความสุขในวันหยุดให้เต็มที่ ใจมันก็อดนึกถึงภาพ “ไลฟ์การ์ด” ที่เคยมีในหัวจากประสบการณ์ตลอดหลายปีที่ได้มีโอกาสทำข่าว และพูดคุยกับพนักงานไลฟ์การ์ดทั้งในวันที่อากาศสดใสและคลื่นลมรุนแรงไม่ได้เลย เพราะภาพที่จำได้นั้นคือ พี่ ๆ ไลฟ์การ์ดรูปร่างกำยำ-ผิวสีเข้ม สวมชุดเหลือง-แดง ที่ยืนจับจ้องมองลงไปในทะเล และอยู่ในอิริยาบทที่พร้อมจะช่วยเหลือผู้คนตลอดเวลา...
